Einhvers staðar annars staðar

Ég bjó í Giessen í Þýskalandi í um það bil hálft ár, árin 2010 - 2011. Það var hluti af listaháskólanámi mínu - við þurftum að í skiptinám eða starfsnám í hálft ár til að fá BA gráðuna. Háskólinn í Giessen hafði nokkuð þekkta sviðslistadeild og Hessen fylki hljómaði ansi spennandi.

Fyrst um sinn, bjuggum ég og vinur hjá vinkonum sem höfðu sjálfar komið í skiptinám í LHÍ. Þær deildu fallegri íbúð í grónu hverfi með einhverjum þýskum sjomlum sem voru allir að læra viðskipta eða efnafræði. Við sváfum á gólfinu, ég höndlaði það illa. Fann mér herbergi í íbúð hjá stelpum sem einnig höfðu dvalið í Reykjavík. Steinstrasse 38, fyrir neðan var bílaverkstæði.

Ég eignaðist Iphone af fyrstu kynslóð með 3G neti fljótlega eftir að ég kom heim. Var með þeim allra fyrstu. Þar af leiðandi dvaldi ég í Þýskalandi áður en maður átti ljósmyndir af öllu. Ég veit ekki til þess að það sé til ljósmynd af mér í Giessen. Líklega. En ég vil ekki sjá hana, mér var eiginlega ekki treystandi til að búa einn og sjá um mig sjálfur á þessum árum.

Mér hefur alltaf þótt leiðinlegt að hafa ekki búið lengur í útlöndum. Alltaf séð eftir því að hafa ekki farið í háskóla í útlöndum. Ég sá mig alltaf liggjandi á grasbala, við

reisulega háskólaþyrpingu. Að segja útlenskum stelpum að afi minn hafi unnið nóbelsverðlaunin. Harka með peninga, grennast því átti bara efni á núðlusúpum. Sitja á virðulega bókasafni úrvinda af akademsískri þján. En ég fór aldrei og ég varð aldrei maðurinn sem ég hélt að ég yrði. Ég varð eitthvað annað.

Kannski er þessi eilífa eftirsjá mín, eftirsjá eftir einmitt þessu. Að hafa ekki orðið að pottþéttari manni. Að hafa ekki stigið út fyrir þægindarammann, eins og idíótin segja í dag. Að hafa ekki fórnað litla mér og stuttu andartökunum - fyrir hinn andlega risa sem myndi snúa heim frá útlöndum svo dvelja spakur í í eilífðinni.

Daginn sem ég flutti frá Giessen. Svona átta tímum eftir lendingu. Fæddist sonur minn. Sá elsti. Ég get kannski sagt honum þessa sögu þegar hann verður tvítugur. Og kannski þannig elur maður risa.