Hnífaburður morgundagsins.

Enn einn dagur í lífi drengs. Sama óttatilfinningin lúrir í kverkunum og tár taka hænuskref meðfram syllu augasteina minna. Þetta hlýtur að batna.

Ég skulda eitt leikrit og eina skáldsögu. Og svo auðvitað skattinum. En það fylgir djobbinu.

Ég held ég sé loksins, eftir 30 aum dröft búinn að komast að kjarnanum í leikritinu. Hann snýr að raunverulegu ábyrgðarleysi og hvernig við sem samfélag verðum að velja fyrirmyndir okkar gaumgæfilega - því annars velja þær sig sjálfar. Hvernig hugmyndir o

kkar um betra samfélag, og meiri réttindi - verða á endanum til þess að samfélagið verður verra - öfgarnar meiri. Sjálfsbjargarviðleitnin þið skiljið.

Bókin aftur á móti bara dettur ekki. Sama hvað ég á margar vitranir á koddanum, sama við hvern ég ræði um laus þemu, sama hvað ég ákveð bara að harka gegnum þetta - þetta bara dettur ekki.

Kannski er ég ekki rithöfundur. Kannski lá bara síðasta bók á mér eins og bölvun og mér tókst að galdra hana út. En hæfileikann til að skrifa aðra bók um leið.

Hver veit. Hvað er næst? Eitthvað.